ایـــــــــن روزهـــــــــــــا صــــدای ثانــیــــــه ثانــیــــــه فــــــرامـــــــــوشــــــــــــــ شـــــــــدنم را مـــــــــــی شـــــنـو م

مــــیـدانــــــی ؟ همه را امـــتــحــــان کــــــــــــــرده ام . قرص خــــواب و مـسکن ، روانـشـنــــاس ، خــــنـــده هـای زورکــــی . . .هـنـدزفـری تـوی گـوش ، گــــریــه کـردن. .. . .دوســتـــــــــــان جـــــدیــد. . ســــیـگــــــــــــــار ...

وجــودتــــــــ را مـیـخـــــــــــواهـم

...بــــــــرگــــــــرد...

دل من این حـــــــــرفـهـا سرش نمیشود.

قبـــل از اینـکه بخواهی در مورد من و زندگی من قضــــاوت کنی

کفشهای من را بپــــوش و در راه من قدم بزن.

از خیابانها، کوهها و دشت هایی گذر کن که من عبور کردم

اشکــــــهایی را بریز که من ریخــــــــتم

دردها و خوشـیهای من را تجــــــــــــربه کـن

سالهایی را بگذران که من گذراندم ...

روی سنگهایی بلغز که من لغزیدم

دوباره و دوباره برپاخیز و مجدداً در همان راه سخت قدم بزن

همانطور که من قدم زدم ...

بعد ، آن زمان می توانی در مورد من قضاوت کنی

می خواهم خودکشی کنم؛

نه اینکه تیغی بردارم و رگم را بزنم

نه

قید احساسم را می زنم.

وقتی خواستن ها بوی شهوت میدهند

وقتی بودن ها طعم نیاز دارند

وقتی تنهایی ها بی هیچ یادی از یار با هر کسی پر میشود

وقتی نگاه های هرزه به هر سو روانه میشود

وقتی غریزه احساس را پوشش میدهد

وقتی انسان بودن آرزویی دست نیافتنی میشود

دیگر نمی خواهمت

نه تو را و نه هیچ کس دیگر را .

هرگاه صدای جدیدی سلام می کند

تپش قلب می گیرم

من دیگر کشش خداحافظی ندارم

مرا ببخش

که جواب سلامت را نمی دهم...

بین همه ی رنگها فقط به بی رنگی ها می اندیشم

می دانم که همه ی رنگها تا ابد در رنگ خود ایستا نیستند

این بی رنگی است که بی رنگ بوده و خواهد ماند.